Ευγνωμονώ το Θεό που γεννήθηκα φτωχός
γιατί μ' εκατομμύρια ανθρώπους σαν και μένα
μπορώ να κουβεντιάζω,
την ξένη γλώσσα τους δεν χρειάζεται να ομιλώ,
τα μάτια μας και οι καρδιές μας κώδικες δικούς τους έχουν,
ο πόνος τους κι ο πόνος μας ξαδέρφια
και ξαφνικά , όλοι συγγενείς βρισκόμαστε ,
με κοινό όνομα τον πόνο και επίθετο τη φτώχεια .
Τί μοναξιά αλήθεια αυτοί οι πλούσιοι;
αναγκασμένοι με τους λίγους σαν κι αυτούς ,
τα κέρδη μέρα-νύχτα απ' του φτωχού το βιός
συνέχεια να λογαριάζουν,
και στις δικές τους τράπεζες με τόκο να τα βάζουν.
Και πώς αλήθεια αυτοί μπορούν,
τη μπουκιά που απ' το στόμα ενός φτωχού παιδιού έχουν αρπάξει,
μετά, ήσυχα ήσυχα σ ένα καλοστρωμένο τραπέζι
μαζί με άλλες λιχουδιές,
κι αυτές από άλλων φτωχών τα στόματα που έχουνε στερήσει
να τις καταβροχθίζουνε πίνοντας και τραγουδώντας
Γερμανικά, Αυστριακά, Ολλανδικά και Φινλανδέζικα,
αδιαφορώντας για τους στεναγμούς
που βγαίνουν απ τις μπουκιές την ώρα που τις τρώνε
Γι αυτό,
ευγνωμονώ το Θεό που γεννήθηκα Έλληνας φτωχός
και όχι Γερμανός, Αυστριακός, Ολλανδός και Φινλανδός
γιατί ποτέ μου τη μπουκιά
από αλλουνού ανθρώπου το στόμα δεν έχω κλέψει,
και όσο λιτό και να' ναι το δικό μου φαγητό
όταν στο στόμα μου το βάζω,
δεν θα ακούω των ανθρώπων βογγητά
που άδικα τους το 'χω αποστερήσει
Έτσι θα το ευχαριστιέμαι και το Θεό θα ευγνωμονώ
Δημήτρης Καλανδράνης
