Πρόκειται για τον Παραδοσιακό Οικισμό της πρωτεύουσας της Πάρου που βρίσκεται στην καρδιά της Παροικίας εδώ και αιώνες, ωστόσο σήμερα, τα σημάδια του από τη φθορά του χρόνου κάνουν επιτακτική την ανάγκη προστασίας του και διατήρησής του.
Ο Σύλλογος Παραδοσιακού Οικισμού Παροικίας ανέλαβε πρόσφατα πρωτοβουλίες για την προστασία του Οικισμού επισημαίνοντας τα εγκατελειμμένα σήμερα και πολλές φορές ερειπωμένα κτήρια που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και έδιναν στην Παροικία την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και πολιτισμική της ταυτότητα. Ο Σύλλογος αναζήτησε τους ιδιοκτήτες τους για την έναρξη περαιτέρω ενεργειών αποκατάστασης ή τουλάχιστον κατ΄ελάχιστον συντήρησης, προς αποφυγήν της επικινδυνότητας που συνεπάγονται πολλά απ΄ αυτά για την υγεία των πολιτών, καθώς ορισμένα μετά βίας στέκονται ακόμη στο δημόσιο χώρο σχεδόν ετοιμόρροπα.
Δεδομένης της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, όπως τονίζει άλλωστε ο Σύλλογος, ο συντονισμός με τις αρχές, η κοινή λογική, η καλή θέληση αλλά και η εθελοντική εργασία μπορούν να σταθούν πολύτιμοι αρωγοί στην χρονοβόρα και επίπονη προσπάθεια διατήρησης των ιστορικών αυτών κτηρίων. Παράλληλα ο Σύλλογος, ευαισθητοποιημένος από τις πρόσφατες πυρκαγιές, ήρθε σε επαφή με το Κλιμάκιο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στην Πάρο και συζήτησε τις ιδέες και τις προτάσεις του για τη διεξαγωγή σεμιναρίων ενημέρωσης των πολιτών του νησιού καθώς και τη δημιουργία ομάδων δράσης σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.
Ίσως οι πρωτοβουλίες αυτές να βρίσκονται ακόμη σε στάδιο αρχικό αναφορικά με τον ευρύτερο στόχο προστασίας και διατήρησης της παραδοσιακής μορφής του οικισμού της Παροικίας.
Ωστόσο, όλα αυτά αποτελούν ένα σημαντικό εναρκτήριο βήμα για μελλοντικές πρακτικότερου χαρακτήρα ενέργειες και δράσεις οι οποίες θα διασώσουν τα πολύτιμα ανθρωπογενή στοιχεία της μακραίωνης παράδοσης του τόπου μας και θα εξαλείψουν τον κίνδυνο αυτά να χαθούν για πάντα στη λήθη.
Η προστασία και η συντήρησή τους, ισοδυναμεί ωστόσο και με μια πράξη πρόληψης και προστασίας της κοινωνίας καθώς τα ερειπωμένα κτήρια αποσυντιθέμενα πια, συνιστούν απειλή για τους σύγχρονους διαβάτες που εξακολουθούν να τα θαυμάζουν και να τα φωτογραφίζουν με ενθουσιασμό αναγνωρίζοντας την τεράστια αξία τους ως παρακαταθήκης μνήμης του παριανού πολιτισμού και της ιδιαίτερότητάς του.