Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Παρόλο που έχει χάσει τη δουλειά του πρόσφατα, ο Michel ζει ευτυχισμένος με την γυναίκα του Marie-Claire. Το ζευγάρι είναι ερωτευμένο για πάνω από τριάντα χρόνια. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους τους δίνουν χαρά, όπως και οι καλοί φίλοι που τους περιβάλλουν. Είναι και οι δύο περήφανοι για τους πολιτικοποιημένους αγώνες και τις ηθικές αξίες τους. Όμως, αυτή η ευτυχία θα διαταραχθεί από δύο οπλισμένους νεαρούς που θα τους επιτεθούν βίαια και θα αρπάξουν τα χρήματα που τους δώρισαν οι φίλοι τους για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο.Το σοκ γίνεται μεγαλύτερο όταν ανακαλύπτουν ότι την επίθεση την είχε οργανώσει ο Christophe, ένας πρώην συνάδελφος του Michel, που απολύθηκε την ίδια μέρα με εκείνον. Τα πράγματα μπλέκουν κι άλλο, αφού ο Christophe μεγαλώνει μόνος του τα δύο μικρά αδέρφια του.
Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Maryline Canto, Grégoire Leprince-Ringuet
Σκηνοθεσία: Robert Guédiguian. Σενάριο: Jean-Louis Milesi, Robert Guédiguian
Η ταινία είναι κατάλληλη άνω των 13
Ενδεικτικές βαθμολογίες:
IMDB: 7.1/10, RottenTomatoes: 100%, Αθηνόραμα (χρήστες): 4*
Έγραψαν για την ταινία:
Το Ποντίκι - Δημήτρης Κανέλλης:
"Από τις πιο ανθρωποκεντρικές ταινίες της χρονιάς. Η ολόθερμη –παρά τον ψυχρό της τίτλο – επαφή των ανθρώπων μέσα από τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις τους. Ανατροπές, καυστικό χιούμορ, συναίσθημα, θαυμάσιες ρεαλιστικές ερμηνείες και ρεσιτάλ ισορροπημένης σκηνοθεσίας. Μην την χάσετε".
Athens Voice - Γιώργος Κρασσακόπουλος
"Βασισμένο σε ένα ποίημα του Βίκτορ Ουγκό, το σενάριο είναι συγκινητικό με την αναζωογονητική δύναμη ενός καθαρτικού κλάματος, δίχως την ανάγκη καμιάς μελό προσποίησης. Είναι επίσης από θέση και καρδιά αισιόδοξο, χωρίς να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα γύρω του. Οι χαρακτήρες του Γκεντιγκιάν δεν είναι άγιοι, όμως έχουν κρατήσει ζωντανή την πιθανότητα της συγνώμης, της αγάπης, της τρυφερότητας. Σε έναν κόσμο που μοιάζει να τα έχει ξεχάσει, κι αυτό μόνο ίσως είναι αρκετό. Και σε ένα σινεμά που δείχνει να προτιμά πιο συχνά απ' όσο θα χρειαζόταν την κυνική πλευρά, ο Μισέλ και η Μαρί-Κλερ έχουν κερδίσει το δικαίωμα να αποκαλούνται όχι χαρακτήρες, αλλά «ήρωες». Στις μέρες που ζούμε το παράδειγμά τους, το ίδιο το φιλμ του Γκεντιγκιάν μοιάζει απλά πολύτιμο."
Για την Κιν. Λέσχη - Μιχάλης Θεοδωράκος
