Περίπου 5.000 θεατές παρακολούθησαν αυτή την τελευταία παράσταση που είχε πολλές νέες ιδέες, είχε κοθόρνους, είχε μάσκες, αλλά είχε και ένα γκαζάκι όπου έψησε η Ηλέκτρα τον καφέ και αναποδογύρισαν μετά το φλιτζανάκι για να δουν τα μελλούμενα. Μέχρι και κινητά ανασύρθηκαν από το πλήθος των νέων στο τέλος της παράστασης (σπουδαστές από τη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και τη Δραματική Σχολή Δήλος), που φωτογράφιζαν τον από μηχανής θεό Απόλλωνα!
Ηταν ασφαλώς η παράσταση που έφερε την πιο νέα πρόταση στην παρουσίαση του αρχαίου δράματος φέτος. Και ολοκλήρωσε τα Επιδαύρια που βάδισαν με δυσκολίες παράλληλα με το δημοψήφισμα, τα capital controls, τις διστακτικές κινήσεις του κοινού να ξοδέψει. Και τελικά τα κατάφεραν. Και sold out είχε, και καλές παραστάσεις είχε, και μειωμένες τιμές (αισθητά μειωμένες) είχε για να διευκολύνει το κοινό να κατηφορίσει προς το αργολικό θέατρο και πολλές προσκλήσεις είχε. Οι καλλιτέχνες τα έδωσαν όλα, πάλεψαν με πολλά και, τελικά, ευχαριστημένοι ήταν και οι επαγγελματίες της περιοχής και το θεατρόφιλο κοινό.
Εννέα οι φετινές παραστάσεις, που ξεκίνησαν στις 3 Ιουλίου με τις «Τρωάδες» από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και ολοκληρώθηκαν το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου. Πολλούς νεωτερισμούς δεν είχε η φετινή Επίδαυρος. Οι περισσότερες παραστάσεις, είναι αλήθεια, κινήθηκαν σε κλασικότροπες προσεγγίσεις. Ισως γιατί σε τόσο δύσκολη –οικονομικά– χρονιά να ήταν παρακινδυνευμένο να επενδύσει το Φεστιβάλ σε περισσότερες ρηξικέλευθες προτάσεις. Ετσι, τη νέα ματιά εκπροσώπησε φέτος ο Σίμος Κακάλας.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου τόλμησε κάτι πολύ διαφορετικό: μια συνομιλία του αρχαίου δράματος μ' ένα επίσης παλαιό και ιστορικό θέατρο: το ιαπωνικό Θέατρο Νο, που παρουσίασε τη «Νέκυια», τη γνωστή ραψωδία από την «Οδύσσεια», και μάγεψε όσους κατάφεραν, τελικά, να το δουν. Και ταυτοχρόνως κέρδισε και το στοίχημα του εντελώς διαφορετικού που όχι μόνο χωράει στο ύφος και την ιστορία του αργολικού θεάτρου, αλλά μαγεύει τους θεατές. Οπως είχε γίνει στο πρόσφατο παρελθόν με τις παραστάσεις της Ελεν Μίρεν, του Ιθαν Χόουκ, του Κέβιν Σπέισι, αλλά και εκείνον τον πολύ ιδιαίτερο «Οθέλλο» που ο Τόμας Οστερμάγιερ είχε στήσει στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου.
Ασφαλώς οι οικονομικές και οι κοινωνικές συνθήκες δεν βοηθούν σε πολλές ανανεώσεις των Επιδαυρίων αυτή την περίοδο. Πάντως σίγουρα κάτι άλλο χρειάζεται ο θεσμός που συμπλήρωσε φέτος 60 χρόνια ζωής. Μια ανανέωση, ένα φρεσκάρισμα του άξονά του, μια πιο ευφάνταστη δομή. Μια συμπόρευση του υπάρχοντος πλαισίου με κάτι καινούργιο.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
