Newsroom
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, όπου για ένα διάστημα πραγματοποιήθηκε ένα μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα εργαστήριο για την αρχιτεκτονική σε ακραίες συνθήκες και έκτακτες καταστάσεις. «Ξεκινήσαμε αμέσως μετά το τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό και συνεχίσαμε για αρκετά χρόνια», εξηγεί η δρ Φανή Βαβύλη, καθηγήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτόνων και διευθύντρια του Tομέα Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού και Αρχιτεκτονικής Tεχνολογίας, η οποία δίδαξε το εργαστήριο μαζί με τους Βασίλη Παπαδιαμαντόπουλο, Κωνσταντίνο - Αλκέτα Ουγγρίνη, Ευανθία Δόβα, Γιάννη Χατζηκωνσταντίνου και Νίκο Τσινίκα.
Αντιμέτωποι με την απειλή μιας μεγάλης φυσικής ή ανθρωπογενούς καταστροφής, οι συμμετέχοντες φοιτητές διατύπωσαν μια πληθώρα πρωτοποριακών προτάσεων που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία ενός κινητού νοσοκομείου: του «Κοντέινερ» του Γιάννη Γιάννακα, που μπορεί να μεταφερθεί οπουδήποτε οδικώς, αεροπορικώς ή διά θαλάσσης και με λίγες κινήσεις μετατρέπεται σε μικρή, αυτόνομη μονάδα επειγόντων περιστατικών. Αντίστοιχα, το «Κουτί Ζωής» των Μαριάννας Καζάκου, Στέλλας Παπάζογλου και Αργυρώς Πουλιοβάλη επιπλέει στο νερό και μπορεί να προσφέρει καταφύγιο σε έως και τρία άτομα ή να λειτουργήσει ως ιατρείο σε μία πληγείσα από τσουνάμι περιοχή.
Ακόμα πιο επίκαιρες είναι οι εργασίες που δημιούργησαν οι φοιτήτριες Ελίνα Τριανταφυλλίδου, υπό την επιμέλεια της Φανής Βαβύλη, και Φωτεινή - Μαρία Χάρλα, με επιβλέποντα καθηγητή τον Νίκο Τσινίκα. Η πρώτη, με τίτλο «Χωρίς μοντάζ», περιλαμβάνει την κατασκευή προσωρινών, αλλά άνετων και –το κυριότερο– όχι απόλυτα πανομοιότυπων καταλυμάτων για αιτούντες άσυλο από ανακυκλώσιμα υλικά. Σε ανάλογο πνεύμα, η Φωτεινή - Μαρία Χάρλα οραματίστηκε τη μεταμόρφωση ενός ημιερειπωμένου κτιρίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε ξενώνα για αστέγους, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά άχρηστα και ανακυκλώσιμα υλικά, όπως πλαστικούς σωλήνες, μπουκάλια, παλέτες και εφημερίδες.
Και τα δύο πρότζεκτ θα μπορούσαν να υλοποιηθούν εύκολα, γρήγορα και με ελάχιστο κόστος, δίνοντας μία λύση στο πρόβλημα στέγασης των χιλιάδων προσφύγων, που έχουν δεχθεί τους τελευταίους μήνες οι ελληνικές πόλεις. Μόνο που, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να υπάρχουν δίοδοι επικοινωνίας μεταξύ των πανεπιστημίων και των αρμοδίων φορέων σε τοπικό, εθνικό ή και ευρωπαϊκό επίπεδο. Το ζήτημα είναι ότι «δεν έχουμε τη δυνατότητα να προβάλουμε τις προτάσεις μας», υπογραμμίζει η κ. Βαβύλη. Τονίζει, μάλιστα, ότι οι αρχιτεκτονικές σχολές είναι αυτή τη στιγμή εξίσου «αποκομμένες» από τους δήμους, τις κρατικές υπηρεσίες και τους διεθνείς οργανισμούς όσο και από τις κατασκευαστικές εταιρείες που, όταν καλούνται, για παράδειγμα, να δώσουν μία προσωρινή λύση στέγασης, καταφεύγουν στα συνήθη, άχρωμα κοντέινερ.
www.kathimerini.gr
