Το διήμερο (18 και 19 Οκτωβρίου) Φεστιβάλ Ιψεν, που διοργανώνεται από το Θέατρο Ιψεν, είναι ένα μικρό πυρηνικό εργαστήριο: μικρές θεατρικές εκρήξεις απ’ όλο τον κόσμο, με αναφορά στον μεγάλο συγγραφέα, συγκεντρώνονται στο θέατρο ανάμεσα σε φιορδ και ησυχία.
Το φεστιβάλ χωρίζεται σε τρία μέρη: στο πρώτο παρουσιάζονται οι φετινοί νικητές των βραβείων Ιψεν για συγγραφή θεατρικού έργου που δεν έχει ανέβει, οι περυσινοί νικητές με την υλοποιημένη παράσταση, καθώς και προσκεκλημένοι περφόρμερ και ομιλητές. Φέτος, ήταν η τρίτη φορά που κερδίζει, μεταξύ άλλων, ελληνική πρόταση: το 2013 και το 2015 κέρδισε την υποτροφία η ομάδα InFlux της Κορίνας Βασιλειάδου και του Χάρη Πεχλιβανίδη, ενώ, φέτος, την υποτροφία κέρδισε η Ραφίκα Σάουις.
Το κοινό του φεστιβάλ είδε πώς προσλαμβάνεται σήμερα ο Ιψεν, όπως είδε και την απομυθοποίησή του ως από καθέδρας κλασικού. Το είχαμε δει βέβαια πέρυσι με το «Πεδίο βολής – Αγριόπαπιες» της ομάδας InFlux και του Πρόδρομου Τσινικόρη στην Πειραματική του Εθνικού, αλλά το ξαναείδαμε και στη νορβηγική σκηνή.
«Ελληνοποιούμαστε σιγά σιγά – φέρατε βραβεία και ήλιο!» μου λέει σε ένα διάλειμμα η Χίλντε Γκούρι Μπόλιν, διευθύντρια των Βραβείων. «Η Ελλάδα διαθέτει πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στον Ιψεν μέσω της κρίσης», συμπληρώνει. «Με τον Ιψεν, ξεκινάς γι’ αλλού και καταλήγεις αλλού. Είναι ένα σύμπαν που μας ενδιέφερε ως ατμόσφαιρα, ως ψυχή», συμπληρώνει ο Χάρης Πεχλιβανίδης.
Η σκηνοθέτις και ηθοποιός Ραφίκα Σάουις ήταν ενθουσιασμένη, αλλά ταυτόχρονα προβληματισμένη για το πώς θα της βγει τελικά το «Europeana», για το οποίο βραβεύθηκε (βασισμένο στον ιψενικό «Μικρό Εγιολφ») και θα πρέπει του χρόνου να παρουσιάσει σε σκηνή της Αθήνας, όπως επιβάλλει η υποτροφία του βραβείου Ιψεν. «Το ξέρω ότι ακούγεται στερεοτυπικό, αλλά πέρασα έξι μήνες στη Λέσβο, με τους πρόσφυγες, τις ΜΚΟ, τους κατοίκους, τους εθελοντές. “Κάτι” είδα και θα προσπαθήσω να το πω», μου λέει.
Παράλληλα, είδαμε περφόρμανς από ηθοποιούς, μουσικούς αλλά και... αρχιτέκτονες από τη Νορβηγία· ακούσαμε για το θέατρο του Μαρόκου μετά την Αραβική Ανοιξη, που επιστρέφει στον μονόλογο και αποδρά από την πραγματικότητα, και είδαμε αντίστοιχες παραστάσεις, ενώ παρακολουθήσαμε το ελληνικής παραγωγής ντοκιμαντέρ «The tempest society» της Γαλλομαροκινής Μπούσρα Χαλίλι. Αυτό που ξεχώρισε λίγο περισσότερο, ήταν οι μεταξύ των φετινών υποτρόφων ιθαγενείς Wayuu της Κολομβίας, οι οποίοι, ενώ δεν ήξεραν καθόλου αγγλικά, κατάφεραν να δείξουν πώς θα ανεβάσουν την παράσταση για τη θανατηφόρα έλλειψη νερού που τους μαστίζει, βασισμένοι στον «Εχθρό του λαού» του Ιψεν.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
