Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις δηλώσεις. Οι ανάγκες για το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που θα στελεχώσει τις δημόσιες δομές αφενός ξεπερνούν κατά πολύ τις 400 θέσεις κι φυσικά δεν έχουν ημερομηνία λήξης ενός έτους. Αλλωστε η ίδια η πολιτική του υπουργείου έχει σα στόχο τη συρρίκνωση δομών, την κατάργηση τμημάτων και νοσοκομείων, ενώ στο «χορό» των συγχωνεύσεων μπαίνουν και δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Μάλιστα στους νέους Οργανισμούς των νοσοκομείων υπάρχουν περιπτώσεις που καταργούνται όχι μόνο κρεβάτια και τμήματα, αλλά και κατειλημμένες θέσεις εργασίας!
Υπάρχει κανείς συμπολίτης μας που πιστεύει ότι ο νέος Οργανισμός, του δικού μας Κέντρου Υγείας, θα διατηρήσει τις ίδιες θέσεις ή θα τις αυξήσει; Έχει κανείς τέτοιες αυταπάτες;
Τι συμβαίνει λοιπόν; Υπάρχει κάποια... «διχασμένη προσωπικότητα» που από τη μια καταργεί θέσεις κι από την άλλη προκηρύσσει νέες;
Η ελαστική δουλειά που εξαπλώνεται ραγδαία και μέσα στα δημόσια νοσοκομεία (μπλοκάκια, ΜΚΟ, επικουρικοί κλπ) συνδέεται πρωτίστως με τη λειτουργία των νοσοκομείων σαν αυτοτελείς οικονομικές και διοικητικές μονάδες με ελάχιστη ως και καθόλου κρατική χρηματοδότηση και δικά τους έσοδα. Με δικά τους έσοδα από την πώληση υπηρεσιών Υγείας και από το χαράτσωμα των ασθενών - ασφαλισμένων κι ανασφάλιστων - και φυσικά με εργαζόμενους «ευλύγιστους» και πάμφθηνους. Ηδη ολόκληρες περιοχές, ιδιαίτερα επαρχιακές, μένουν ουσιαστικά ακάλυπτες από γιατρούς και νοσηλευτές, ενώ το ελάχιστο προσωπικό στα νοσοκομεία δεν αρκεί για να γίνουν οι εφημερίες με όλες τις ειδικότητες, η εντατικοποίηση, η σωματική και ψυχική εξάντληση έχουν «χτυπήσει κόκκινο».
Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Η κατάσταση του δικού μας Κέντρου Υγείας τα λέει όλα. Απλώς το «δούλεμα»δεν περνάει πλέον. Τους πήραμε χαμπάρι και θα τους αντιμετωπίσουμε όπως τους αρμόζει...
Κ.Ο.Β.ΠΑΡΟΥ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Μέλος του μητρώου
