«Γούστο της και καπέλο της», αν με ρωτάς, που πέταξε τη μπλούζα της στο κοινό, που γδύθηκε πάνω στο πάθος της και τον παλμό που της έδιναν οι εκατοντάδες θαυμαστές της που πήγαν στη συναυλία της για να την απολαύσουν, να τραγουδήσουν μαζί της και να τη χειροκροτήσουν. Γιατί μόνο αυτό αξίζει η Ματούλα Ζαμάνη.
Το χειροκρότημά τους, γιατί ακόμη και αυτή η κίνησή της να πετάξει την μπλούζα της, ήταν η απάντηση σε όλες αυτές τις αναθεματισμένες παθογένειες.
Τις ινσταγκραμικές εμμονές, τις κομπλεξικές «καταθέσεις» ανθρώπων που ζουν σε «σύννεφα», της εικονικής πραγματικότητας που κάποιοι έχουν υιοθετήσει ως στάση ζωής και που φυσικά κάποτε όλοι αυτοί οι τάχα δήθεν θα έρθουν αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πάμε τώρα λοιπόν να δούμε ποια είναι αυτή η Ματούλα Ζαμάνη για όλους όσοι θεώρησαν πως πρέπει να την κρίνουν επειδή πέταξε την μπλούζα της πάνω στη σκηνή, έμεινε με το εσώρουχο και φάνηκε η γύμνια της.
Η Ματούλα Ζαμάνη, γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1981 και εκτός από σπουδαία τραγουδίστρια είναι και συνθέτρια, επικεντρωμένη στην παραδοσιακή και έντεχνη μουσική. Κατάγεται τόσο από την Παναγία Τρικάλων όσο και από το Μέτσοβο. Μέσα από τις εκφραστικές της ερμηνείες έχει καταφέρει να τραγουδιέται, να αγαπιέται και να συναντά επί σκηνής κορυφαίους μουσικούς. Αυθόρμητη, μπριόζα και ακομπλεξάριστη ζει μια καθημερινότητα αληθινή μακριά από την Αθήνα.
«Πριν από τρία χρόνια πήρα την απόφαση να ζήσω εδώ μόνιμα. Στην Αθήνα πλέον έρχομαι κυρίως για να δω τους ανθρώπους που αγαπώ, για πρόβες και μουσικούλα. Είναι λίγο μεγάλο το ταξίδι και υπάρχουν διάφορες δυσκολίες, αλλά η ποιότητα ζωής και η απλότητα που έχει αυτό το νησί δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα. Η Αμοργός πλέον έχει γίνει το σπίτι μου. Το χειμώνα είναι ήσυχα. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά, αλλά η ομορφιά οργιάζει. Φέτος, από τον Οκτώβρη, έκανα πεζοπορία, μαθήματα κεραμικής, βουτιές στη θάλασσα, έγραψα τραγούδια με φίλους, έπαιξα επιτραπέζια, διάβασα πολύ και είδα άπειρες ταινίες. Όταν είναι εδώ 21:30, είναι σαν είναι 2:30 τη νύχτα στην Αθήνα. Μου αρέσει αυτή η ηρεμία, αλλά και η τρικυμία της θάλασσας. Οι εικόνες είναι μαγικές και τις μοιράζομαι με τα τραγούδια που γράφω. Μπορεί να μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το βαφτιστήρι μου, αλλά εδώ είμαι περισσότερο ο εαυτός μου. Αισθάνομαι τυχερή που ζω στην Αμοργό και θα το ξανάκανα χίλιες φορές» έχει πει στο ethnos.
«Μ’ αρέσει η θάλασσα, η γη, ο αέρας. Μπορεί να κάνω και μέρες να μιλήσω σε άνθρωπο. Όταν το αποζητώ, μιλάω στους φίλους μου. Κάνω μαθήματα σε παιδάκια, πέρσι μάζεψα για πρώτη φορά ελιές. Είναι ωραία. Τα σκυλιά μου είναι μαζί. Δεν μου λείπει κάτι, πέρα από τους γονείς και τους φίλους μου. Κερδίζω καθημερινά πράγματα. Η μεγαλύτερη φρίκη είναι η εξοικείωση. Αν συνηθίσουμε αυτήν την εικόνα, καλύτερα να πέσουμε όλοι στη θάλασσα», έχει πει η ίδια στο Vice.
Μέλος του μητρώου
